روش های درمان صرع در سگ ها

بیماری صرع درمان قطعی ندارد. هدف درمان صرع سگ کاهش دفعات و شدت تشنج و بهبود کیفیت زندگی سگ در عین به حداقل رساندن عوارض جانبی است. درمان خاص ممکن است بسته به شرایط فردی سگ، از جمله نوع صرع در سگ، فراوانی و شدت تشنج، سن و سلامت عمومی سگ و وجود بیماری های دیگر متفاوت باشد.

به هیچ وجه بدون تشخیص و نسخه دامپزشک از داروهای نام برده استفاده نکنید. نوع دارو و دوز مصرف آن باید توسط دکتر تجویز شود.

1. داروهای ضد صرع (AEDs):

   اینها پایه های اصلی درمان هستند و شامل داروهایی مانند فنوباربیتال، پریمیدون، بروماید پتاسیم، لوتیراستام و ایمپیتوئین می شوند. انتخاب مناسب ترین دارو به عوامل مختلفی از جمله نوع و شدت تشنج، نژاد سگ، سن و سلامت عمومی بستگی دارد. توجه به این نکته ضروری است که تجویز این داروها نیازمند نظارت منظم بر شمارش خون و تنظیم دوز برای اطمینان از اثربخشی مطلوب و به حداقل رساندن عوارض جانبی است.

2. تغییرات مدیریت و شیوه زندگی:

   در برخی موارد، تنظیم محیط و سبک زندگی سگ می تواند به جلوگیری از تشنج یا کاهش شدت آن کمک کند. این شامل اجتناب از محرک های شناخته شده، حفظ یک روال منظم، خوردن یک رژیم غذایی متعادل و ورزش کافی است.

3. رژیم درمانی:

   شواهدی وجود دارد که نشان می دهد رژیم های غذایی خاص، به ویژه رژیم کتوژنیک، ممکن است به کاهش تشنج در برخی سگ ها کمک کند. با این حال، چنین رژیمی فقط باید زیر نظر دامپزشک یا متخصص تغذیه دام اجرا شود.

4. جراحی و درمان عصبی:

   مداخله جراحی ممکن است در سگ‌های مبتلا به صرع کانونی در نظر گرفته شود که به دارو پاسخ نمی‌دهند و تغییرات ساختاری مغزی واضحی دارند. روش دیگر، درمان‌های تعدیل‌کننده عصبی مانند تحریک عصب واگ (VNS) یا تحریک عمقی مغز (DBS) ممکن است در برخی موارد مفید باشد، اگرچه این امر نادر است.

برای مطالعه دلایل تشنج و بیهوشی در سگ ها کلیک کنید.

تاکید بر این نکته مهم است که درمان صرع در سگ ها نیازمند تعهد طولانی مدت است و هدف درمان معمولاً از بین بردن کامل تشنج نیست، بلکه کاهش فراوانی و شدت آن است. همچنین درک این نکته مهم است که اگرچه درمان معمولاً می‌تواند بهبود قابل توجهی ایجاد کند، اما همیشه موفقیت‌آمیز نیست و در برخی موارد، علی‌رغم درمان بهینه، ممکن است تشنج‌های شدید و تهدیدکننده زندگی رخ دهد.

عوارض داروهای ضد صرع (AEDs) در سگ ها

داروهای ضد صرع (AEDs) سنگ بنای درمان صرع در سگ ها هستند. وظیفه اصلی آنها کاهش دفعات و شدت تشنج بدون ایجاد عوارض جانبی ناخواسته است

1. فنوباربیتال:

   این دارو برای مدت طولانی متداول ترین داروی مصرفی در درمان صرع در سگ ها بوده است. این دارو با کاهش فعالیت سلول های عصبی در مغز عمل می کند و در نتیجه از توسعه و گسترش تشنج جلوگیری می کند. در حالی که فنوباربیتال به طور کلی به خوبی تحمل می شود، عوارض جانبی مانند افزایش تشنگی و گرسنگی، افزایش وزن، تغییرات رفتاری و آسیب کبدی ممکن است رخ دهد. بنابراین نظارت منظم بر مقادیر خون و تنظیم دوز ضروری است.

2. پریمیدون:

   پریمیدون یکی دیگر از AED های سنتی است که در سگ ها استفاده می شود. در بدن به فنوباربیتال و فنیل اتیل مالون آمید متابولیزه می شود که هر دو دارای اثرات ضد تشنج هستند. عوارض جانبی مشابه فنوباربیتال است.

3. بروماید پتاسیم:

   پتاسیم بروماید اغلب به عنوان درمان کمکی در سگ هایی که به تنهایی به فنوباربیتال پاسخ کافی نمی دهند استفاده می شود. همچنین ممکن است به عنوان درمان خط اول در سگ هایی که فنوباربیتال برای آنها منع مصرف دارد استفاده شود. شایع ترین عوارض جانبی افزایش تشنگی و ادرار، شکایات گوارشی و تغییرات رفتاری است.

4. Levetiracetam:

   Levetiracetam یک AED جدیدتر است که به طور فزاینده ای در سگ ها محبوب می شود. مشخصات اثربخشی متفاوتی نسبت به AED های سنتی دارد و عوارض جانبی بسیار کمتری دارد. با این حال، باید به دفعات بیشتری تجویز شود (معمولاً سه بار در روز).

5. ایمپیتوئین:

   ایمپیتوئین یک داروی نسبتاً جدید است که به طور خاص برای درمان صرع ایدیوپاتیک در سگ ها تولید می شود. این ماده با کاهش ترشح گلوتامات در مغز، ماده ای که در ایجاد تشنج نقش دارد، عمل می کند. ایمپیتوئین به خوبی تحمل می شود و خطر عوارض جانبی جدی کم دارد.

هنگام انتخاب AED، عوامل متعددی را باید در نظر گرفت، از جمله نوع و شدت تشنج، نژاد و سن سگ، سلامت عمومی و وجود بیماری های همراه. همکاری نزدیک بین صاحب حیوان خانگی و دامپزشک برای ایجاد بهترین پروتکل درمانی ممکن و به حداکثر رساندن کیفیت زندگی سگ بسیار مهم است.

شرایط و شیوه زندگی برای سگ مبتلا به صرع

مدیریت صرع سگ نه تنها شامل درمان دارویی، بلکه مجموعه ای از تغییرات سبک زندگی و اقدامات حمایتی است که می تواند به کاهش تشنج و بهبود کیفیت زندگی سگ کمک کند.

1. استرس را به حداقل برسانید:

   استرس می تواند محرک تشنج های صرع در سگ ها باشد. بنابراین مهم است تا حد امکان از موقعیت های استرس زا دوری کنید. این ممکن است شامل حفظ یک روال منظم، برخورد ملایم، اجتناب از صداهای بلند و هیجان بیش از حد، و فراهم کردن یک مکان آرام و امن برای عقب نشینی سگ باشد.

2. رژیم غذایی و تغذیه:

   برخی از سگ ها ممکن است از رژیم غذایی خاصی با هدف کاهش دفعات تشنج بهره مند شوند. این ممکن است شامل پیروی از یک رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات (شبیه به رژیم کتوژنیک  افراد مبتلا به صرع)، برخی مواد مغذی مانند تورین و اسیدهای چرب امگا 3 به عنوان مکمل، اجتناب از غذاهای شناخته شده به عنوان محرک تشنج.

3. ورزش منظم:

   فعالیت بدنی منظم می تواند به سلامت و رفاه کلی سگ کمک کند و به کاهش تشنج کمک کند. با این حال، ورزش باید متوسط ​​باشد و نباید منجر به گرمازدگی یا خستگی مفرط شود، زیرا می تواند منجر به تشنج شود.

4. نظارت و مستندسازی:

   نظارت و مستندسازی منظم تشنج ها می تواند به شناخت الگوها و شناسایی محرک های احتمالی کمک کند. این ممکن است شامل نگه‌داشتن دفترچه‌ی تشنج، ثبت تاریخ، زمان، مدت و ویژگی‌های هر تشنج، و همچنین محرک‌ها و تغییرات احتمالی در محیط یا رفتار سگ قبل از تشنج باشد.

5. بررسی های منظم دامپزشکی:

   نظارت منظم دامپزشکی برای مدیریت صرع در سگ ها بسیار مهم است. این امر امکان تشخیص و درمان زودهنگام عوارض جانبی دارو و سایر مشکلات سلامتی را که ممکن است تشنج را بدتر کند، می دهد. علاوه بر این، آزمایش خون منظم می تواند به نظارت بر اثربخشی دارو و تنظیم دوز در صورت لزوم کمک کند.

رژیم درمانی برای صرع در سگ ها

رژیم غذایی ممکن است نقش مهمی در کنترل صرع سگ داشته باشد، اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک مکانیسم های دقیق و ترکیب بهینه رژیم غذایی مورد نیاز است. ایده رژیم درمانی مبتنی بر این مفهوم است که برخی مواد مغذی و ترکیبات رژیم غذایی می توانند بر مغز تأثیر بگذارند و دفعات و شدت تشنج را کاهش دهند.

1. رژیم کتوژنیک:مشابه انسان هایی که از رژیم غذایی کتوژنیک برای درمان صرع که کنترل آن دشوار است استفاده می کنند، چنین رژیمی در سگ ها نیز می تواند مفید باشد. رژیم کتوژنیک یک رژیم غذایی بسیار پرچرب و کم کربوهیدرات است که باعث می شود بدن به جای تکیه بر گلوکز از کتون ها برای انرژی استفاده کند. تصور می‌شود که این تغییر در متابولیسم اثر تثبیت‌کننده‌ای بر نورون‌های مغز دارد و دفعات تشنج را کاهش می‌دهد.
2. مواد مغذی اضافی:برخی مطالعات میگویند که افزودن برخی مواد مغذی به رژیم غذایی سگ به طور بالقوه می تواند مفید باشد. به عنوان مثال، پیشنهاد می شود که تورین، اسید آمینه ای که در غلظت های بالایی در مغز یافت می شود، ممکن است دارای خواص محافظت کننده عصبی باشد و ممکن است به جلوگیری از تشنج کمک کند. به همین ترتیب، اسیدهای چرب امگا 3 که به دلیل خواص ضد التهابی خود شناخته می شوند، ممکن است در کنترل صرع مفید باشند. برای دیدن منابع اسید چرب امگا 3 کلیک کنید.
3. اجتناب از محرک ها:برای برخی از سگ ها، اجتناب از برخی غذاها یا مواد افزودنی که می توانند به عنوان محرک برای تشنج عمل کنند، ممکن است مفید باشد. چنین محرک‌هایی می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند و اغلب شناسایی آنها دشوار است، اما نمونه‌های رایج می‌تواند شامل پروتئین‌های خاص، رنگ‌های مصنوعی یا مواد نگهدارنده باشد.

جراحی و درمان عصبی در سگ های مبتلا به صرع

1. جراحی:برداشتن کانون تشنج با جراحی ممکن است گزینه ای برای درمان صرع در سگ ها در موارد خاص باشد. این فرض را بر این می‌گذارد که تمرکز تشنج محدود به یک ناحیه کاملاً تعریف شده و قابل دسترس از مغز است که می‌تواند بدون تأثیر قابل توجهی بر عملکرد طبیعی مغز حذف شود. روش های جراحی مورد استفاده برای درمان صرع شامل لوبکتومی است که در آن بخشی از لوب مغز برداشته می شود و نیمکره عملکردی که در آن یک نیمکره مغز غیرفعال می شود. این روش‌ها از نظر فنی سخت هستند و به تخصص در جراحی مغز و اعصاب دامپزشکی نیاز دارند.
2. درمان عصبی: یکی از روش‌های درمان عصبی، تحریک عصب واگ (VNS) است که شامل کاشت دستگاهی است که سیگنال‌های الکتریکی را به طور منظم به عصب واگ ارسال می‌کند. تصور می شود که این تحریک با تأثیر بر سیگنال دهی در مغز، فعالیت تشنج را کاهش می دهد. VNS به طور گسترده در افراد مبتلا به صرع سخت استفاده می شود و شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ممکن است در سگ ها نیز موثر باشد..

هر دو رویکرد، جراحی و درمان عصبی، نیازمند سنجش دقیق مزایای بالقوه در برابر خطرات و عوارض جانبی هستند.

ترجمه از:

Comprehensive Guide to Diagnosis and Treatment