راهنمای جامع تشخیص و درمان صرع سگ

تشنج ناشی از بیماری صرع سگ، یکی از شایع ترین بیماری های عصبی است که تقریباً 2٪ از کل سگ ها را مبتلا می کند. این بیماری می تواند در هر سنی از توله سگ ها گرفته تا سگ های مسن بروز کند.

صرع سگ یک اختلال عملکرد مغزی است که تعادل بین بار الکتریکی و تخلیه در سلول های عصبی را مختل می کند. این منجر به تکانه های الکتریکی کنترل نشده ای می شود که باعث می شود مغز به این فعالیت اضافی با تشنج صرع پاسخ دهد. این حملات می توانند از نظر شدت متفاوت باشند و در بیشتر موارد به خودی خود پایان می یابند.

برای مطالعه دلایل تشنج و بیهوشی در سگ ها کلیک کنید.

انواع و علائم صرع در سگ ها

تشنج‌های صرع را می‌توان بر اساس منشأ به دو گروه اصلی تقسیم کرد: صرع جزئی یا کانونی و صرع عمومی.

صرع جزئی یا کانونی  در سگ ها Partial or focal

صرع نسبی یا کانونی سگ نوعی صرع سگ است که با تشنج هایی مشخص می شود که در ناحیه خاصی از مغز شروع می شود و ناحیه خاصی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. بر خلاف صرع عمومی در سگ ها، که در آن تشنج هر دو نیمکره مغز را تحت تاثیر قرار می دهد، تشنج در صرع کانونی به بخش خاصی از مغز محدود می شود.

علائم صرع جزئی یا کانونی:

تشنج های جزئی بسته به ناحیه آسیب دیده مغز می توانند علائم مختلفی داشته باشند.

• علائم حرکتی:

حرکات تکان دهنده یک قسمت خاص بدن

• علائم حسی

تغییر در حس بینایی، شنوایی یا بویایی

• علائم خودمختار

 ضربان قلب یا تعریق

•  علائم روانی

اضطراب یا سرخوشی

در برخی موارد، این تشنج ها همچنین می تواند منجر به تغییرات رفتاری پیچیده شود، از جمله رفتارهای به اصطلاح خودکار که در آن فرد مبتلا حرکات تکراری و کنترل نشده انجام می دهد.

انواع تشنج کانونی:

دو نوع اصلی تشنج جزئی وجود دارد: ساده و پیچیده. در تشنج های کانونی ساده، هوشیاری حفظ می شود، در حالی که در تشنج های کانونی پیچیده، هوشیاری مختل می شود یا از دست می رود. در برخی موارد، تشنج های کانونی می توانند به طور ثانویه عمومیت پیدا کنند، به این معنی که از ناحیه خاصی از مغز به کل مغز سرایت کرده و به یک تشنج عمومی تبدیل می شوند.

علت صرع کانونی در سگ:

علت دقیق صرع کانونی در سگ ها اغلب ناشناخته است، اما عوامل زیادی وجود دارد که می تواند در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد، از جمله عوامل:

• ژنتیکی
• آسیب مغزی
• سکته مغزی
• تومورها
• عفونت های سیستم عصبی مرکزی

تشخیص صرع کانونی سگ می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم بسیار متغیر هستند و تشخیص آن از سایر اختلالات عصبی دشوار است. تشخیص معمولاً بر اساس شرح حال دقیق، معاینات عصبی و تکنیک های تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) است.

درمان صرع کانونی در سگ ها در درجه اول با هدف کاهش دفعات و شدت تشنج و بهبود کیفیت زندگی بیمار است. این را می توان از طریق دارو، جراحی، تنظیم رژیم غذایی یا تغییر رفتار به دست آورد.

صرع عمومی

صرع عمومی سگ نوعی صرع است که هر دو نیمکره مغز را درگیر می کند و کل بدن حیوان را تحت تاثیر قرار می دهد. به خصوص در سگ ها شایع است و حدود 80 درصد موارد را تشکیل می دهد.

تشنج های عمومی به زیر دسته های مختلفی تقسیم می شوند که تشنج تونیک شکل غالب در سگ ها است. این تشنج را می توان به سه مرحله تقسیم کرد:

1. فاز پرودرومال: این مرحله که می تواند ساعت ها یا حتی چند روز قبل از تشنج واقعی رخ دهد، با تغییرات رفتاری مشخص می شود که ممکن است نشان دهنده یک تشنج قریب الوقوع باشد. سگ ممکن است بی قرار، مضطرب یا چسبیده باشد.
2. مرحله ایکتال: تشنج واقعی در این مرحله رخ می دهد. در طول تشنج تونیک، سگ یخ می زند، می افتد و ممکن است هوشیاری خود را از دست بدهد. حرکات سفت اندام ممکن است رخ دهد که اغلب با ترشح بیش از حد بزاق، ادرار و مدفوع همراه است. این مرحله معمولا بین چند ثانیه تا چند دقیقه طول می کشد.
3. فاز پستکتال: این مرحله بعد از تشنج است. سگ ممکن است گیج و سردرگم باشد و ممکن است اختلال بینایی موقت داشته باشد. بهبودی می تواند از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد.

توجه به این نکته ضروری است که صاحب حیوان در هنگام تشنج باید آرامش خود را حفظ کند و تا حد امکان به سگ فضایی بدهد تا آسیب نبیند. رسیدگی به دهان سگ در هنگام تشنج توصیه نمی شود زیرا هم برای سگ و هم برای صاحب آن خطرناک است.

تشخیص صرع عمومی در سگ ها چگونه است؟

تشخیص صرع عمومی در سگ ها معمولاً با حذف سایر علل تشنج مانند اختلالات متابولیک، عفونت ها یا تومورها انجام می شود. علت دقیق صرع عمومی اغلب ناشناخته است، اما تصور می‌شود که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی نقش دارند.

درمان صرع عمومی در سگ ها چگونه است؟

درمان صرع عمومی در سگ ها عمدتاً شامل کاهش دفعات و شدت تشنج است. این شامل داروهایی مانند ضد تشنج ها و بنزودیازپین ها، رژیم غذایی تنظیم شده و مدیریت استرس است. نظارت منظم و تنظیم درمان برای دستیابی به نتایج مطلوب و به حداقل رساندن عوارض جانبی مهم است.

به طور خلاصه، صرع عمومی در سگ ها یک بیماری جدی اما قابل درمان است. با تشخیص دقیق و درمان مناسب، سگ های مبتلا می توانند زندگی عادی و شادی داشته باشند.

تشخیص صرع در سگ چگونه است؟

تشخیص صرع در سگ ها می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم متفاوت است و باید از سایر بیماری های عصبی و غیر عصبی تشخیص داده شود. هیچ آزمایش خاصی وجود ندارد که به تشخیص قطعی صرع در سگ‌ها را نشان دهد، بنابراین تشخیص به شرح حال دقیق و معاینات بالینی بستگی دارد.

دامپزشک از سرپرست سگ در مورد علائم خاص، فراوانی و طول مدت آنها و همچنین عوامل محرک احتمالی سؤال می کند. مهم است که مالک تا حد امکان دقیق نوع تشنج، رفتار سگ قبل ، حین و بعد از تشنج و هرگونه تغییر در وضعیت یا رفتار عمومی سگ را شرح دهد.

معاینه بالینی شامل بررسی سلامت عمومی و معاینه عصبی است. دامپزشک سگ را از نظر علائم بیماری زمینه ای که می تواند باعث تشنج شود، از جمله عفونت، مسمومیت، اختلالات متابولیک یا تومورها بررسی می کند.

علاوه بر این، آزمایش‌های تشخیصی مختلفی ممکن است برای رد سایر علل تشنج و شناسایی علائم احتمالی مرتبط انجام شود. اینها شامل آزمایش خون، آزمایش ادرار، اشعه ایکس، اسکن اولتراسوند و آزمایش‌های تخصصی‌تر مانند الکتروانسفالوگرافی (EEG) یا آزمایش‌های تصویربرداری مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) است. در برخی موارد، معاینه CSF (معاینه مایع مغزی نخاعی) ممکن است ضروری باشد.

در سگ هایی که هیچ دلیل دیگری برای تشنج در آنها یافت نمی شود، ممکن است تشخیص صرع ایدیوپاتیک یا اولیه داده شود. این یک شکل ژنتیکی صرع در سگ ها است که در نژادهای خاصی شایع تر است و معمولا بین یک تا پنج سالگی شروع می شود.

 

ترجمه از:

Comprehensive Guide to Diagnosis and Treatment